Geçenlerde New York Times Silikon vadisindeki manzaranın küçük bir parçası hakkında bir makale yazdı. Herkes yatırımı değer kazanacak bir başlangıç projesine yatırmak istiyor, tercihen de iyi olarak bilinen bir yatırımcının yatırım yaptığı şirketlere yöneliyor. İşin asıl püf noktası denilecek kısmı ise, başlangıç projeleri birbirinden bağımsız yatırımcılardan bir seferde birçok çek kabul ederken oluşan adli durumları ve bu kadar çok insanın yönetilmesini sağlamak olacak.
New York Times işin bu bölümüyle ilgilenmeyip; sadece yeni başlangıç projeleri için kaç tane melek yatırımcının çok fazla olabileceğini sorguluyor.
Her başlangıç projesinin tecrübeli bir yatırımcıya ihtiyacı yok ya da istemeye de bilir. Bazı şirketler her zaman kontrolün kendilerinde kalması için anlamlı yüzdeyi kendilerinde bırakmak istiyor. Bazı sızıntılar kurucunun zararına çalışabilir ancak yatırımcılar arasında bu daha rekabetçi bir ortam oluşturur.
Sonuç olarak baktığımızda kurucu bir sürü kafadan, şirkette pay sahibi ancak yönetimde söz sahibi olmayan, ses çıkmasından kaçınmakta ve yatırımcı miktarını mümkün olduğunca az tutmaya çalışmaktadır. Bu kadar özerklik istemenin iyi yada kötü bir şey olup olmadığı tartışılabilir. Ama muhtemelen girişimcilerin etrafta dolanması kötü bir şey değil(hiç değilse iyi yatırımcının değeri anlaşılır).
Ancak şu da bir gerçek ki; kim ki yatırımcı sayısını gereğinden fazla arttırdı baş ağrılarına hazır olması gerekir.
Orjinal Yazı –> How Many Angels is Too Many? It Depends on the Founders
